De Democratische Republiek van Congo is een onmetelijk groot land, maar de archeologische vondstdichtheid bedraagt er nauwelijks 1 site per 1000 km². De stiefmoederlijke behandeling van dit erfgoed is van alle tijden, ondanks de institutionele en individuele inzet van vaak enkeleningen die sinds 1885 terreinwerk uitvoeren. Hun methoden, perspectieven en interesses varieerden doorheen de tij met in het begin bijna exclusief toevalsvodnsten en aandacht voor de prehistorie. De talrijke lacunes op de archeologische kaart vandaag betekenen echter ook een enorm onderzoekspotentieel dat voor verrassingen blijft zorgen.