In de EU was er voor het eerst sprake van substitutiebehandelingen in de late jaren ‘60, als antwoord op het stijgend opiatengebruik (EMCDDA, 2000). Voorgaand internationaal onderzoek toonde de effectiviteit aan van substitutiebehandelingen bij het reduceren van criminaliteit (Schwarts et al., 2009), het reduceren van risicofactoren (Keen, Oliver, Rowse & Mathers, 2003), het reduceren van morbiditeit en mortaliteit (Moller, Karymbaeva, Subata, Kiaer, 2009), het reduceren van heroïnegebruik (Amato, Davolia, Peruccia, Ferria, Faggiano & Mattick, 2005), het reduceren van het gebruik van andere illegale drugs (Masson et al., 2004), het verhogen van de behandelingsretentie (Amato et al., 2005) en het verbeteren van de levenskwaliteit inzake tewerkstelling, huisvesting en onderwijs (Vanagas, Padaiga & Bagdonas, 2010