De tijd dat bij weersvoorspelling het praatje (de verpakking) belangrijker was dan de boodschap (de inhoud) ligt ver achter ons. Als het KMI een waarschuwing geeft over rukwinden en de voorspelling komt niet uit, dan regent het de dag nadien bakken kritiek op het instituut. De weersvoorspellers moeten uit de weerkaarten, satellietbeelden en computermodellen een zo betrouwbaar mogelijke weersverwachting kunnen opstellen voor burgers en gebruikers. De instrumenten waarop de weersvoorspellers een beroep kunnen doen, zijn de voorbije jaren verfijnd en de de computermodellen zijn nauwkeuriger. De weersvoorspellers moeten met die nieuwe instrumenten binnen een strikte tijdslimiet kwaliteitsproducten leveren : dat is een taak van publieke dienstverlening. De weersvoorspellers van het KMI zijn federale ambtenaren. Maar de wettelijke loopbaan van de weersvoorspellers heeft de snelle evolutie in de meteorolgie niet gevolgd: volgens die wettelijke loopbaan bereikt een deskundig weersvoorspeller snel het plafond van zijn carrière; hij kan niet doorgroeien naar een A-functie; een universitair geschoolde met een passie voor meteorologie daarentegen kan weersvoorspeller worden. De meerderheid van de weersvoorspellers heeft nochtans een universitair diploma. Het is een van de paradoxen in de loopbaan van het personeel van het KMI. Het verouderd statuut biedt hen niet de mogelijkheid om gewaardeerd te worden op hun jobinhoud. Bestaat er een kloof tussen de werkelijke en wettelijke loopbaan ? In binnen- en buitenldand zijn methoden ontwikkeld om jobinhoud en loopbaan op elkaar af te stemmen. Die methode heet functiewaardering of functieclassificatie; ze is beproefd in de privé, maar onbekend bij de overheid tot aan de Copernicushervorming. In het Copernicusplan is de functiewaardering herontdekt. In dit stageverslag brengt Rob Renier verslag uit van die methoden van functiewaardering en past ze toe op de functie van weersvoorspeller.